Sture and the City Sydney
16 Augustus 2014 | Canada, Balmoral
Tjonge, dat is even een tijd geleden dat we schreven! Het leven met 3 welpen onder de 4 jaar waarvan 1 zuigeling, is op z'n zachtst gezegd enigszins druk. Onbedoeld is de tijd voorbij gevlogen, sinds we onze vrolijke Sture in ons gezin mochten sluiten.
Daar waar er bij ons vorig schrijven nog vraagtekens waren of opa en oma weer op tijd op honk zouden zijn voor de bevalling, heeft mamaLiez eens temeer bewezen van een vasthoudend soort te zijn. Nog een week hebben we met opa en oma op aangename wijze mogen wachten op Sture zijn komst. Overhoog zwanger konden we toch nog gezamenlijk Sydney verkennen op de 'Sunday family funday', waarbij je voor iets meer dan een euro, van alle openbaar vervoer gebruik mag maken, inclusief de ferry die sierlijk langs het Operahouse en de Harbourbridge vaart. Nadien is het wachten echt begonnen en wordt het hoog tijd dat er mannelijke versterking komt voor papa. En die komt er. Na een uiteraard lange, doch voorspoedige bevalling is Sture Cees Dorrestijn er! En niet zomaar, nee, hij komt met minimaal 54 cm, schoon aan de haak. Onze Grote Vriendelijke Reus.
De eerste weken zijn intensief, maar wat fijn dat opa en oma er zijn en later oma Maritha. Gelukkig blijkt Sture vrij snel een evenwichtige babyvariant te zijn en kan mamaLiez al vlot op pad zonder kleine man, opa, oma en papaOz achterlatend met moederlijk vocht. Helaas bleek het een eenmalige triomf, en weigerde Sture vervolgens maandenlang alle zuivelvarianten aangeboden in een fles. Moeder en zoon verbleven dan ook bijna continu aan elkaars zijde. Pas recentelijk wil de kleine fijnproever de fles weer accepteren en heeft mamaLiez weer wat vrijheden herwonnen, al is dit laatste zeer betrekkelijk met 3 kinderen en een papaOz die lange werkdagen maakt.
Gelukkig is er geen gebrek aan mooi weer, parken, speeltuinen, zand en strand om ons dagelijks te vermaken met de veeltallige speel- en klets afspraken. Deze afspraken voltrekken zich nog steeds veelal met de zich hier nedergezette Nederlanders, afgewisseld met Zweden en Amerikanen. Australiërs behoren in het geheel niet tot onze 'inner circle'.
Wel spreken we er heel veel, want elke Aussie die je meer dan eens hebt gezien, dien je vriendelijk te begroeten met het uitwisselen van tenminste een paar volzinnen. Met een simpel: 'hi-hello' kom je hier niet weg. Dat heeft zeker zo z'n charmes, men heeft hier eenvoudigweg aandacht voor zijn medemens. Echter bij een gevalletje haast, kom je hier in de problemen. En Hollanders hebben altijd haast, zeker wanneer je eerst 3 kinderen moet ingordelen, een enorme auto achterstevoren uit een smalle oprit moet rijden, ondertussen 3 keer heen en weer stekend om vervolgens toch een schappelijk kwartiertje te laat te arriveren. En dat alleen omdat het je is gelukt meteen een parkeerplek te vinden waar je langer dan een uur mag staan. Als 1 ding me opgevallen is, dan is het wel dat Aussies geen haast lijken te hebben.
Dit is dan ook in alles merkbaar. Men is werkelijk een 'gentlemen' in het verkeer. Ritsen werkt hier gewoon, en niet door al een kilometer voor de versmalling met moeite en een boel getoeter en middelvingers van baan te verwisselen. Nee, gewoon gezellig wuivend naast elkaar oprijden tot aan de versmalling en dan Krijg je gewoon ruimte om in te voegen. Zo ook bij elk willekeurig zebrapad. Je hoeft nog niet eens te staan wachten langs de weg, al reeds 10 meter voor je bij het zebrapad bent, stopt de galante Aussierijder, en wacht. Totdat jij volledig bent overgestoken met je hele kinderroedel. Aanvankelijk dacht ik nog dat het kwam omdat mijn roedel uit schattige blonde koppies bestaat, waar Aussies zeer gecharmeerd van zijn, bij gebrek aan eigen blond kroost, maar het bleek dat elke haar en huidvariant dezelfde verfijnde behandeling krijgt bij het oversteken.
Hoe doen die Aussies dat dan, al die tijd nemen? Moet er niet gewerkt worden, hoor ik u denken. Jawel, ook dat doen ze. Maar niet zo hard. Een emailtje beantwoorden door een immigratiedienst of overheidsorgaan? U mag daar rustig 28 werkdagen op wachten. En dan is er nog niks geregeld. Een nieuwe internetaansluiting? Wachttijd 3 maanden. Kraampakketjes uit Nederland? Het kan er in 1 week zijn, maar u mag er ook 5 weken op wachten. Auto repareren? Er is nooit een onderdeel in huis als je het nodig hebt, bestellen duurt lang en erin zetten nog langer. Je auto is met gemak een weekje 'uit logeren'.
Wel is men er vroeg bij 's morgens: om 6 uur 's morgens is het een drukte van jewelste aan ons geliefde Balmoral Beach met sporters van velerlei pluimage, of men vertrekt al naar het werk, omdat men hier met gemak tussen 7 en 8 uur 's morgens begint. Echt eerder klaar zijn ze niet, want met een uitgebreide lunch, liefst met een flinke lap vlees, of als met uitpakt, een zuigbig in z'n geheel geserveerd, komt er van werken niet altijd even veel. En om zo vroeg uit de veren te kunnen moet men er vroeg in en is er 's avonds vrij weinig te beleven. Zeker nu het 'winter' is. Want laten we wel wezen, in de winter is het koud buiten, toch?
Niet hier, hier is het in de winter vooral koud binnen. Men heeft hier geen cv, huizen waar de kleinschalige Australische fauna gemakkelijk doorheen kan lopen, zoals de wind er doorheen kan waaien, enkel glas en balkon en ramen op de schaduwkant. Krijg het dan maar eens warm. Dat lukt alleen met straalkacheltjes en veel lagen kleding, die je vervolgens zo snel mogelijk uit doet zo gauw je buiten bent. Want in de winter is het buiten zo'n 20 graden en voelt t in de zon als een Nederlands heerlijk zomers terrasdagje. Aussies zelf lopen dan met, echt waar, dikke mutsen, sjaals en wanten in de schaduw, want de zon? Daar zijn ze bang voor. Slechts enkele tuinen beschikken over een zonneterras, de meeste tuinen zijn tot aan de borders volgebouwd met dakjes en beschutting. Voor zover je het tuinen kunt noemen, want van enig gevoel voor tuinaanleg, laat staan architectuur, heb ik nog geen voorbeelden gezien.
Maar wat doen jullie dan nog in dat land? Ook die vraag begint zich in uw brein te vormen. En ik zal het u vertellen.
Het is een open deur natuurlijk u te vertellen dat het klimaat het wel heel prettig toeven maakt. Ik zal u ook niet vermoeien met uitleg over de prachtige vakanties die we hier doorbrengen, waarvan recentelijk bij de Whitsunday Islands, waar zowel papaOz als mamaLiez hebben gedoken bij het Great Barrier Reef. Heerlijk. Ik zal ook niet teveel woorden vuil maken aan hoe heerlijk het is 's avonds nog even hard te lopen langs zee, de zilte zeelucht inademend, en de mooie wandelingen middenin de stad en toch in nauw contact met de zee of natuur. Ondertussen zo gewend raken aan een heuvelachtig landschap, dat het zien van foto's van Nederland, wij als echte Hollanders, schrikken als we zien hoe plat Nederland toch echt is.
Dit land waar men fatsoen kent, soms helaas wel bij het saaie af, en men gewoon van je spullen afblijft. Als je iets laat liggen, ligt het er later gewoon nog of iemand komt het je na brengen. Dit land waar een 2 kamer appartement aan de overkant van de straat gewoon op straat wordt geveild. Dat dit zomaar voor de somme van 1,5 miljoen dollar is (1 miljoen euro) maakt 't nog uitzonderlijker.
Voor ons maakt dit alles tot een prachtige periode waarin we met onze kids goed toeven, van elkaar genieten en tijd voor elkaar hebben, zoals alleen een Aussie dat kan...
Dat gaan we nog even een tijdje doen, ondanks dat we jullie steeds meer missen, om in het nieuwe jaar ons weer bij jullie te voegen, weer of geen weer......
Daar waar er bij ons vorig schrijven nog vraagtekens waren of opa en oma weer op tijd op honk zouden zijn voor de bevalling, heeft mamaLiez eens temeer bewezen van een vasthoudend soort te zijn. Nog een week hebben we met opa en oma op aangename wijze mogen wachten op Sture zijn komst. Overhoog zwanger konden we toch nog gezamenlijk Sydney verkennen op de 'Sunday family funday', waarbij je voor iets meer dan een euro, van alle openbaar vervoer gebruik mag maken, inclusief de ferry die sierlijk langs het Operahouse en de Harbourbridge vaart. Nadien is het wachten echt begonnen en wordt het hoog tijd dat er mannelijke versterking komt voor papa. En die komt er. Na een uiteraard lange, doch voorspoedige bevalling is Sture Cees Dorrestijn er! En niet zomaar, nee, hij komt met minimaal 54 cm, schoon aan de haak. Onze Grote Vriendelijke Reus.
De eerste weken zijn intensief, maar wat fijn dat opa en oma er zijn en later oma Maritha. Gelukkig blijkt Sture vrij snel een evenwichtige babyvariant te zijn en kan mamaLiez al vlot op pad zonder kleine man, opa, oma en papaOz achterlatend met moederlijk vocht. Helaas bleek het een eenmalige triomf, en weigerde Sture vervolgens maandenlang alle zuivelvarianten aangeboden in een fles. Moeder en zoon verbleven dan ook bijna continu aan elkaars zijde. Pas recentelijk wil de kleine fijnproever de fles weer accepteren en heeft mamaLiez weer wat vrijheden herwonnen, al is dit laatste zeer betrekkelijk met 3 kinderen en een papaOz die lange werkdagen maakt.
Gelukkig is er geen gebrek aan mooi weer, parken, speeltuinen, zand en strand om ons dagelijks te vermaken met de veeltallige speel- en klets afspraken. Deze afspraken voltrekken zich nog steeds veelal met de zich hier nedergezette Nederlanders, afgewisseld met Zweden en Amerikanen. Australiërs behoren in het geheel niet tot onze 'inner circle'.
Wel spreken we er heel veel, want elke Aussie die je meer dan eens hebt gezien, dien je vriendelijk te begroeten met het uitwisselen van tenminste een paar volzinnen. Met een simpel: 'hi-hello' kom je hier niet weg. Dat heeft zeker zo z'n charmes, men heeft hier eenvoudigweg aandacht voor zijn medemens. Echter bij een gevalletje haast, kom je hier in de problemen. En Hollanders hebben altijd haast, zeker wanneer je eerst 3 kinderen moet ingordelen, een enorme auto achterstevoren uit een smalle oprit moet rijden, ondertussen 3 keer heen en weer stekend om vervolgens toch een schappelijk kwartiertje te laat te arriveren. En dat alleen omdat het je is gelukt meteen een parkeerplek te vinden waar je langer dan een uur mag staan. Als 1 ding me opgevallen is, dan is het wel dat Aussies geen haast lijken te hebben.
Dit is dan ook in alles merkbaar. Men is werkelijk een 'gentlemen' in het verkeer. Ritsen werkt hier gewoon, en niet door al een kilometer voor de versmalling met moeite en een boel getoeter en middelvingers van baan te verwisselen. Nee, gewoon gezellig wuivend naast elkaar oprijden tot aan de versmalling en dan Krijg je gewoon ruimte om in te voegen. Zo ook bij elk willekeurig zebrapad. Je hoeft nog niet eens te staan wachten langs de weg, al reeds 10 meter voor je bij het zebrapad bent, stopt de galante Aussierijder, en wacht. Totdat jij volledig bent overgestoken met je hele kinderroedel. Aanvankelijk dacht ik nog dat het kwam omdat mijn roedel uit schattige blonde koppies bestaat, waar Aussies zeer gecharmeerd van zijn, bij gebrek aan eigen blond kroost, maar het bleek dat elke haar en huidvariant dezelfde verfijnde behandeling krijgt bij het oversteken.
Hoe doen die Aussies dat dan, al die tijd nemen? Moet er niet gewerkt worden, hoor ik u denken. Jawel, ook dat doen ze. Maar niet zo hard. Een emailtje beantwoorden door een immigratiedienst of overheidsorgaan? U mag daar rustig 28 werkdagen op wachten. En dan is er nog niks geregeld. Een nieuwe internetaansluiting? Wachttijd 3 maanden. Kraampakketjes uit Nederland? Het kan er in 1 week zijn, maar u mag er ook 5 weken op wachten. Auto repareren? Er is nooit een onderdeel in huis als je het nodig hebt, bestellen duurt lang en erin zetten nog langer. Je auto is met gemak een weekje 'uit logeren'.
Wel is men er vroeg bij 's morgens: om 6 uur 's morgens is het een drukte van jewelste aan ons geliefde Balmoral Beach met sporters van velerlei pluimage, of men vertrekt al naar het werk, omdat men hier met gemak tussen 7 en 8 uur 's morgens begint. Echt eerder klaar zijn ze niet, want met een uitgebreide lunch, liefst met een flinke lap vlees, of als met uitpakt, een zuigbig in z'n geheel geserveerd, komt er van werken niet altijd even veel. En om zo vroeg uit de veren te kunnen moet men er vroeg in en is er 's avonds vrij weinig te beleven. Zeker nu het 'winter' is. Want laten we wel wezen, in de winter is het koud buiten, toch?
Niet hier, hier is het in de winter vooral koud binnen. Men heeft hier geen cv, huizen waar de kleinschalige Australische fauna gemakkelijk doorheen kan lopen, zoals de wind er doorheen kan waaien, enkel glas en balkon en ramen op de schaduwkant. Krijg het dan maar eens warm. Dat lukt alleen met straalkacheltjes en veel lagen kleding, die je vervolgens zo snel mogelijk uit doet zo gauw je buiten bent. Want in de winter is het buiten zo'n 20 graden en voelt t in de zon als een Nederlands heerlijk zomers terrasdagje. Aussies zelf lopen dan met, echt waar, dikke mutsen, sjaals en wanten in de schaduw, want de zon? Daar zijn ze bang voor. Slechts enkele tuinen beschikken over een zonneterras, de meeste tuinen zijn tot aan de borders volgebouwd met dakjes en beschutting. Voor zover je het tuinen kunt noemen, want van enig gevoel voor tuinaanleg, laat staan architectuur, heb ik nog geen voorbeelden gezien.
Maar wat doen jullie dan nog in dat land? Ook die vraag begint zich in uw brein te vormen. En ik zal het u vertellen.
Het is een open deur natuurlijk u te vertellen dat het klimaat het wel heel prettig toeven maakt. Ik zal u ook niet vermoeien met uitleg over de prachtige vakanties die we hier doorbrengen, waarvan recentelijk bij de Whitsunday Islands, waar zowel papaOz als mamaLiez hebben gedoken bij het Great Barrier Reef. Heerlijk. Ik zal ook niet teveel woorden vuil maken aan hoe heerlijk het is 's avonds nog even hard te lopen langs zee, de zilte zeelucht inademend, en de mooie wandelingen middenin de stad en toch in nauw contact met de zee of natuur. Ondertussen zo gewend raken aan een heuvelachtig landschap, dat het zien van foto's van Nederland, wij als echte Hollanders, schrikken als we zien hoe plat Nederland toch echt is.
Dit land waar men fatsoen kent, soms helaas wel bij het saaie af, en men gewoon van je spullen afblijft. Als je iets laat liggen, ligt het er later gewoon nog of iemand komt het je na brengen. Dit land waar een 2 kamer appartement aan de overkant van de straat gewoon op straat wordt geveild. Dat dit zomaar voor de somme van 1,5 miljoen dollar is (1 miljoen euro) maakt 't nog uitzonderlijker.
Voor ons maakt dit alles tot een prachtige periode waarin we met onze kids goed toeven, van elkaar genieten en tijd voor elkaar hebben, zoals alleen een Aussie dat kan...
Dat gaan we nog even een tijdje doen, ondanks dat we jullie steeds meer missen, om in het nieuwe jaar ons weer bij jullie te voegen, weer of geen weer......
-
16 Augustus 2014 - 16:27
Margriete:
Wat een prachtig verhaal weer! Nou, jullie worden hier ook gemist hoor! Ben er nu wel klaar mee... -
16 Augustus 2014 - 19:55
Maritha:
leuk om weer een verhaal te ontvangen, wij hebben geen 20 graden maar 18 -
17 Augustus 2014 - 11:16
Ria Panneman:
Wederom leuk geschreven! Fijn, dat alles goed gat! We hebben een hele mooie zomer gehad, nu beetje herfstig maar qua temperatuur wel de balkondeur beetje open! Groetjes daar aan je mooie gezin! -
17 Augustus 2014 - 12:08
Mirj@M (van Der Vaart):
super leuk om weer wat van jullie te horen/lezen!!
En ja....nog steeds "jaloers" ....ook al druipt de saaiheid er vanaf hahahaha.
Hier momenteel herfstachtig weer, alhoewel we een grandioze zomer totnogtoe hebben. Sommigen zeggen dat dit de zomer was, maar daar ga ik nog niet in mee: ze zijn al bezig met de opbouw in het Noordeplantsoen, dus nog enkele dagen...... en dan zijn we weer met de Noorderzon vertrokken ;-)
Geniet lekker verder daar
xx -
17 Augustus 2014 - 12:30
Ans:
Wat een mooie beschrijving van het / jullie leven daar! Leuk weer eens wat te lezen en fijn dat jullie het daar zo naar je zin hebben. Beetje jaloers werd ik wel....
Liefs, Ans -
17 Augustus 2014 - 13:07
Sjoukje:
Super verslag over de laatste vijf maanden, nog zo'n periode en jullie zijn al bijna weer hier.
-
17 Augustus 2014 - 21:13
Johan:
Mooi verhaal! Je beschrijft volgens mij de hemel op aarde. Geniet van elkaar en het land maar kom wel terug want we missen jullie hier wel een beetje. Groetjes van de Klaverlaan Haren. -
02 September 2014 - 02:32
Erwin:
Pffffff, voelde me schuldig dat ik zolang niets had laten horen, maar ik lees dat ik, net als jullie, een goed excuus heb: met 3 kleine kinderen is het best druk. En jullie bevestigen het: geen nieuws is goed nieuws. Het gaat wel goed daar zo lezen. Ik ben benieuwd of jullie over 4 maanden echt terugkomen!
Groet,
Erwin -
02 September 2014 - 08:06
Liesbeth:
Dat geldt uiteraard alleen met 3 welpen onder de 4 jaar en 1 zuigeling Erwin! ; ) -
04 September 2014 - 01:09
Erwin:
O ja, die hebben we niet meer. Maar mag een hele grote tuin, waar juist nu in de zomer alles heel hard groeit, dan ook nog meetellen ;>)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
