De Zuidelijke Oostkust

Een week geleden zat onze reis er helaas alweer op en zijn we in Sydney teruggekeerd. Voordat we de leuke details vergeten zijn door ons nieuwe leventje hier moet er natuurlijk nog een verslag voor het weblog getikt worden. Door "breaking news" werden we van de week we op een wat mindere leuke manier herinnerd aan onze tijd in het prachtige natuurpark The Grampians. Het noordelijke deel staat namelijk op 150 plaatsen in de brand. Langdurige droogte en hoge temperaturen van 45 graden waren iets teveel "van het goede".
Nadat we in Melbourne nog twee dagen met onze Londonse vriendin Claire opgetrokken hadden, vervolgden we onze weg richting Philip Island. Een campingplekje op het eiland hadden we niet meer weten te bemachtingen, alle 13 campings zaten volgeboekt in dit hoogseizoen. Op een camping op het vaste land, vlakbij de brug naar het eiland was nog wel een plekkie. De reden voor een kort bezoekje aan dit eiland was voor ons de pinguïn parade, de dagelijkse terugkomst van de pinguïns naar vaste land na een dagje vissen. Iets wat de naam pinguin parade misschien al wel doet vermoeden, maar wij absoluut nog niet bedacht hadden, zeker niet voordat we wisten dat we tickets voor dit gebeuren moesten kopen, was dat het een ongelooflijk massaal en commercieel uitgebuit natuurfenomeen bleek te zijn. Een geheel circus van eettenten en toeristenwinkeltjes bleek de toegangspoort naar het landingsstrand van de kleinste pinguïnsoort ter wereld. Omdat die beestjes zich niet voor zonsondergang vertonen mochten Elis en Linne lang opblijven, wat ze natuurlijk maar al te mooi vonden. Op de stampvolle tribunes wisten wij nog een plaatsje te bemachtigen, om ons daar onder ons paarse dekbed te settelen (het kon daar namelijk nogal fris worden zonder zon en met een frisse zeewind). Toen het al aardig schemerig begon te worden kwamen het eerste groepje uit de zee rollen. Nu bleken die beestjes enorme schijters te zijn, of niet van een groot publiek te houden. Na een of twee stappen op het strand renden ze weer snel de zee in. Dat ritueel herhaalde zich wel 5 of 6 keer voordat ze echt aan land kwamen. Nadat enkele groepjes van die beessies geland waren kon je ze vanaf verhoogde wandelpaden in de duinen van dichtbij bewonderen, alwaar ze hun halfverteerde vis in de bekjes van hun jongen uitkotsten. Leuk om te zien!
De volgende ochtend reisden we verder richting Wilsons Promotory, een must see national park volgens de Lonely Planet. Ook hier zaten alle campings vol, dus stonden we in een klein dorpje, Toora, 50 km verderop. De camping had een overdekt zwembad, helemaal niet gek, want zo warm was het hier niet. Na een lui dagje camping wegens regen, was de tweede dag wel mooi genoeg om het park te bezoeken. Als eerste bezochten we squeaky beach, genaamd naar het piepende geluid als je op het zand loopt. Dit hadden we op vele stranden reeds ondervonden en grappig genoeg piepte het zand hier juist helemaal niet. Wat dit strand en Wilsons Promotory kenmerkt en mooi maakt zijn denk ik de rond geërodeerde rotsformaties (zie foto). Aangezien de mobiliteit van Lies nu verder in de zwangerschap en de wil om ver te lopen van Elis wat minder worden hadden we wat kortere wandelingen gepland. Na een lunch bij Tidal River en een bezoekje aan het naastgelegen strand, zijn we de Five Mile Road afgereden voor een wandeling waar veel wildlife te zien zou zijn. Na nog geen 400 m werden we beloond met een echidna, een egeltje met lange stekels en wat groter dan het egeltje dat we in Nederland zien. Na een kilometer verder gelopen te hebben en de lucht er dreigend uit ging zien, zijn we omgedraaid. Op de terugweg ontdekte Lies nog een walibi, oftewel een kleine boskangoeroe, in de bosjes. Erg leuk. Helaas niet gezien, maar wel op ons verlanglijstje was de wombat, een soort oversized cavia. Zelfs later in de dierentuin konden we hem in zijn hok niet spotten. Dus blijkbaar niet echt een show-off.
Lakes Entrance was onze volgende bestemming. Zoals de naam al doet vermoeden is hier een ingang van zee naar een merenpartij. Erg mooi, maar buiten dat niet veel andere bezienswaardigheden. De camping waarop we stonden was erg leuk, met 's avonds voor de kids een openluchtbioscoop. Elis mocht weer lang opblijven om de smurfen te zien. Ook al snapte ze waarschijnlijk niet veel van de film, ze vond het prachtig, waarschijnlijk omdat ze lang wakker mocht blijven, en ze gezellig mrt papa en mama en heel veel kindjes in het donker zat. Linne lag lekker te tukken in de caravan en heeft er niks van meegekregen.
Onze laatste echte reisbestemming was Eden. Onze camping aldaar lag prachtig aan het strand in een rosachtige baai. Onze onuitputtelijke drang naar bezoeken van bezienswaardigheden in de omgeving had plaatsgemaakt voor een relax modus waarbij we vooral niet verder dan het strand of het zwembad hoefden te lopen. Dat hebben we dan ook de laatste twee dagen gedaan. In twee dagen zijn we teruggereden naar Sydney met een tussenstop in Kiama, een mooie badplaats waar we nog wel eens terug zullen komen.
De caravan in Sydney stallen bleek nog een probleem. De huurbaas van ons appartement had verteld dat die voor 55 dollar een jaar in de straat geparkeerd kon worden. Toen we daar echter ons voor aan wilden melden bleek die vlieger niet op te gaan. Via een online zoektocht vond Lies een prachtige aanbieding van een maand gratis stalling voor de eerste 20 nieuwe klanten in januari, ter waarde van 230 dollar. En het mooiste van dit alles is dat je geen dag langer dan een maand je caravan hoeft te stallen. Dat hadden we maar snel vastgelegd. Nadat we onze sleurhut afgeleverd hadden bracht onze trouwe Kia ons naar ons appartement aan de Esther Road in Mosman. De Kia die ons na zijn laatste grote reparatie niet meer in de steek had gelaten, maar een dag later tijdens een ritje naar de winkel zijn laatste uitlaatgas uitgeblazen heeft. Terwijl ik een medische check onderging voor mijn visum werd Lies samen met de kids opnieuw van de weg gesleept door onze NRMA vrienden, onder de verdenking van een gebroken V-snaar. Na een uitgebreide analyse bij de garage bleek de motor het echter begeven te hebben (samenvattend van een ingewikkeld technisch verhaal in het Engels). Er moet een nieuwe of tweedehands motor in. Tijd om onze garantie maar weer eens aan te spreken. Deze keer lijken we daar meer geluk mee te hebben. Ze hebben opdracht gegeven om een tweedehands motor te plaatsen, die tot op heden alleen nog niet voorradig is. Nog even afwachten dus.
Gelukkig is er een gratis busje wat de hele dag door de buurt rijdt en kan je op zondag een hele dag met de bus, veerboot of trein rondreizen voor 2,5 dollars pp. Van beide hebben we afgelopen weekend dan ook uitgebreid gebruik gemaakt. Zaterdag om de dierentuin hier in Mosman te bezoeken, prachtig gelegen, met uitzicht op het centrum van Sydney. Na enkele uren rondstruinen hadden we nog maar een kwart van alles gezien. De kids vonden het schitterend. Op zondag zijn we veerbootje gaan hoppen naar het centrum, Darling Harbour en Manly. Erg leuk.
Voorlopig is dit het einde van ons REISverslag. Van onze belevenissen in Sydney en omstreken zullen we jullie in iets lagere frequentie, zeker op de hoogte houden, evenals van de tripjes naar Alice Springs, de Whitsunday Islands en Tasmanië, die nog op onze verlanglijstjes staan.

For our English speaking friends: we have savely arrived in Sydney. Although our car made it to Sydney, it broke down completely the next day. We're settling in our appartement very well, enjoying the beach around the corner, the zoo and The City. For every one who likes to travel and wants to come over, don't hesitate. We'd love to see you!