Surviving Sydney

Het duurde even voor we met dit vervolg zijn gekomen. Onze start in Sydney was tamelijk voorzien van de nodige hobbels, waardoor er voor het vastleggen van onze 'intergratie' weinig ruimte overbleef.
Op de eerstvolgende dag na onze aankomst in onze knusse residentie bijna aan zee, begaf onze auto het, op weg naar huis, na het halen van een heleboel boodschappen. Dat op zich was geen handige timing, anderzijds, na bijna 3 maanden trouwe dienst en ons het hele land doorgesleept te hebben, was het evenzeer ook een goede timing. De caravan stond voorlopig in de stalling, dus daar hadden we niet direct zorgen om. De auto zelf bleek te zijn gaan hemelen, er was geen redden meer aan. De hele motor was kapot door een losgeschoten bout uit de 'harmonic balancer', zo luidde diagnose. Kost wat en dan heb je ook niks meer.
En het bleek erg onhandig om in een stad, waar iedereen gebruik maakt van een auto, omdat 't te heuvelachtig is om te fietsen en het openbaar vervoer met name uit bussen bestaat en je daar dan vervolgens steeds heel lang in zit of op moet wachten, om in zo'n stad, met twee kleine meisjes en een bolle buik, je te verplaatsen. Dus heel snel op zoek naar een andere auto.
Ondertussen was de visumaanvraag ook nog steeds niet rond. Dat lag niet zozeer aan een te late aanvraag, Oscar is sinds maart 2013 bezig geweest alle gewenste papieren, stempels, zegels en documenten te verzamelen en te verstrekken. Hoe het dan komt dat 't in januari nog niet rond is en Oscar niet op tijd in zijn baan kon beginnen? 'Bureaucrazy' wordt dat genoemd, op een mailtje met een simpele vraag moet je per definitie 2-4 weken wachten voordat 'ie beantwoord zal worden. Dit word je ook per automatische reply te kennen gegeven en is dus de gewoonste zaak van de wereld. Uiteindelijk had Oscar zijn visum 1 week later dan dat hij zou beginnen, wat uiteindelijk te overzien was. Echter vanwege mijn zwangerschap en allerlei medische gegevens die de immigratiedienst van mij wilde hebben, bleef mijn visum nog ongeldig. Erg onhandig, als het wel zeer gewenst is als hoogzwangere om binnen de reguliere zorg te komen en je je visum nodig hebt om hierin te komen. Na heel wat toestanden over het aanleveren van gegevens en bloedresultaten is ook dit intussen gelukt en heeft ook Liesbeth een visum en bijbehorende medicare-card. Wat een opluchting.
Een nieuwe auto is gevonden, een heuse 'golden Holden' (zo heet Opel hier) en sinds gisteren is ook de caravan verkocht. Je snapt dat we de eerste maand vooral aan het regelen waren. Niet per definitie leuk.
Wat wel heel leuk is, is dat we heel snel een leuke groep mensen om ons heen verzameld hebben. Niet alleen hebben we leuke Amerikaanse bovenburen, Nieuw Zeelandse buren, een Nederlands stel met een 3 jaar oude tweeling om de hoek, een Zweeds stel met 2 kids in de leeftijd van Linne en Elis en een Nederlandse chirurg met leuke vrouw en 3 zoontjes, in Sydney verblijven op dit moment ook 4 Nederlandse 'Fellow' orthopedisch chirurgen, allen hier voor een tijdelijke periode, net als Oscar. De 4 dames van deze 'Fellows' waren allen zwanger en ook allen van een jongetje. Inmiddels zijn 2 van de 4 jongetjes ter wereld en is Lies de volgende in rij. Het was dan ook een fijne maar rare gewaarwording dat we ons na een maand op Oscar zijn verjaardag realiseerden dat we het huis vol hadden met een fijne groep mensen om ons heen die we allemaal een maand daarvoor nog niet kenden. Wat een rijkdom!
Intussen waren opa en oma Hoekstra ook in Australië aangekomen om ons een kleine week te vergezellen alvorens zij 5 weken zullen rondreizen om rond de uitgerekende datum weer in Sydney terug te zijn. Wat heerlijk om na zo'n tijd weer samen tijd door te brengen!
De afgelopen weken zijn dan ook een stuk makkelijker verlopen en konden we genieten van regelmatig mooi weer en dan uiteraard naar het strand, dagjes naar de dierentuin om de hoek, afspraakjes met andere mama's en kinderen, BBQ's en picknicks met onze 'nieuwe' vrienden, borrels en etentjes met allerlei Nederlandse gezelschappen en zelfs een heuse opera ervaren in The Operahouse ( ja! Dat prachtige gebouw, het schelpenhuis, zoals we het naar Elis toe noemen) een heel bijzondere ervaring.
Om nu aangekomen te zijn aan de vooravond van de komst van onze derde telg en zoon. Een spannende aangelegenheid, want opa en oma zijn er pas over een paar nachten en het zou voor de meiden wel fijn zijn als opa en oma hier al zijn als wij naar net ziekenhuis moeten. Nou is ten zoveelste male bewezen dat Lies niet zomaar iets loslaat en vast blijft houden aan dat wat is, doch garanties in het verleden bieden helaas garantie voor de toekomst, dus ons manneke kan besluiten toch eerder te komen. Zeker gezien de timing van de 2 reeds bevallen Fellow-dames, waarvan de eerste 4 weken te vroeg is bevallen en de tweede 3 weken te vroeg. Dat geeft toch te denken. Gelukkig veel mensen die hulp willen bieden en Elis die heel graag bij haar vriendje Guus wil logeren. Toch gaat er niks boven opa en oma.
De afgelopen dagen rommelde het 's middags en 's avonds wat, maar sinds gisteren lijkt het weer rustig. De buik staat pront naar voren, geheel conform de bakerpraatjes, en moeke voelt zich goed. Dus het kan ook prima nog een paar dagen op zich laten wachten. De controles zijn goed, onze bink weegt nu ca 3400 gram en maakt 't goed. De ziekenhuistas staat klaar, uitzet compleet en wij allen in (letterlijk) volle verwachting. We berichten spoedig het hopelijk heuglijke nieuws!