Canberra
24 December 2013 | Australië, Warrnambool
Zonder onze vrienden van de NRMA wisten wij Canberra te bereiken. Het scheelde niet veel of we hadden ze toch nodig gehad. Eigenlijk wilden we ze ook liever niet bellen omdat de auto na de sleepactie nog niet definitief gerepareerd was. Het was echter een warme dag om naar Canberra te rijden en de motor moest hoge toeren maken om de sleurhut de berg op te krijgen. Tegelijkertijd hadden wij het warm en moest de airco ons afkoelen. Kortom, er werd iets teveel van onze Kia gevraagd. Kortdurend schoot de thermometer van het altijd constante 50% naar 75% en begon het wat eigenaardig te ruiken in de auto. Tijd om de auto langs de kant te parkeren op zo'n mooi plekje in de middle of nowhere, waar je bij het uitstappen direct omgeven wordt door een zwerm vliegende insecten. Het probleem was na het openen van de motorkap meteen duidelijk. Er was een gat bovenin in het reservoir van de koelvloeistof gebrand waaruit sissend kokende groene vloeistof ontsnapte. Al snel stopte een auto met daarin een Aussi dame om te vragen of we hulp nodig hadden. Niet dat zij die zelf zou kunnen geven, gezien haar aerobic outfitje, maar ze had wel een mobiel die in de verlatenheid bereik had. Die van ons bleek het ook gewoon te doen (it's amaysim (geen geintje, zo heet onze provider)). We besloten het telefoontje naar de NRMA nog maar even uit te stellen. Na het reservoir wat bijgevuld te hebben met gedestilleerd water vervolgenden we onze resterende 100 km naar Canberra, de hoofdstad van Australië.
We hadden besloten zo kort mogelijk in Canberra te blijven. Het staat namelijk bekend, ook bij de Aussies, als erg saai. Het parlement is hier genesteld, er wonen teveel politici, het gemiddeld intellectueel niveau is het hoogste van Australië, en dat maakt het blijkbaar saai. We hadden voor de dag na aankomst de reparatie van de airbox gepland bij de garage. Op deze dag hadden we wat sightseeing gepland van bezienswaardigheden die allemaal gratis zijn. De gratis buslijn die ons er langs zou brengen vanaf het parlementsgebouw hebben we echter nooit gevonden. Bij terugkomst bij de garage bleek dat ze het reservoir van de koelvloeistof niet op voorraad hadden en het uit Sydney over moest komen. Eigenwijs als we zijn wilden we daar niet op wachten. Twee componenten lijm moest de uitkomst bieden. Een korte inspectie onder de motorkap na een kort stukje rijden toonde echter het hetzelfde sissende beeld van eerder. Terug naar de camping, die ondertussen volgeboekt bleek te zijn. Erg jammer, want van alle campings in Canberra was deze het minst slecht. 8 km verder staduitwaards kwamen we bij een absoluut sfeerloze camping, wat het verblijf voor de komende vijf dagen bleek te worden. Met een zwembad en kangoeroes op en naast de camping bleek het verblijf toch wat minder onaangenaam als aanvankelijk gedacht. Een van deze dagen besloten we een bergwandeling te maken, de rock walk. Elis had zich bij eerdere wandelingen al bewezen als een goede klimster, die het leuk vindt om van stenen af te springen, dus dat moest goed komen. Lies met onze jongeman in de buik en ik met Linne op mijn buik. Het bleek een erg mooie klim te zijn. Onderweg kwamen we twee reddingsteams tegen die aan het oefenen waren met lotus patiënten (geschminkte nep patiënten). Mocht onze jongeman het nu bedenken te komen, dan was hulp direct in de buurt. Zij vroegen zich af of we voor de lol in de hitte de berg op klommen. Ja dus. Bovenaan werden we getrakteerd op een prachtig rotsachtig uitzicht, en daarnaast duizenden zeer irritante vliegen. Ook kwamen we bovenaan Tim met zijn zoontje Sam van 8 jaar tegen, twee Canberrians, die drie dagen aan het hiken waren. Zij waren nogal verbaasd ons daar bovenop de berg te treffen, vanwege hoogzwanger en een dappere kleine klimster. We werden spontaan uitgenodigd om de volgende dag bij hun thuis te komen eten. Dat sloegen we natuurlijk niet af. Met een gerepareerde auto hebben we hen, zijn vrouw Kelly en jongere zoon Dylan de volgende dag opgezocht. De salade en de BBQ worsten smaakten heerlijk, evenals het zelfgebrouwen bier.
De volgende dag, een week later, konden we toch onze reis voortzetten. We hadden besloten, vanwege het tijdverlies, nu direct naar de Great Ocean Road te rijden in plaats van de omweg via de oostkust te nemen. Het zou twee dagen rijden zijn naar Torquay, het oostelijke begin van de Great Ocean Road. Met temperaturen van 40 tot 45 graden hield onze auto het nu goed. De tweede dag echter werd de hitte teveel voor een van onze caravanbanden, welke het begaf. Daar stonden we weer in de zinderende hitte omgeven door (zand)vliegen. De NRMA liet deze keer wat langer op zich wachten, maar uiteindelijk konden we onze tocht voortzetten. Niet veel later ging het regenen en daalde de temperatuur plots naar 21 graden. Dat was genieten. In Torquay aangekomen bleef het echter matig weer met temperaturen net onder de 20 graden en lichte regen. Vandaag werd dan ook een boodschappenochtend met een middagje met z'n allen slapen in 'het grote bed'. Morgen (ondertussen twee dagen geleden, maar nu hebben we pas weer internet) beginnen we de Great Ocean Road en wordt het gelukkig weer warm.
We hadden besloten zo kort mogelijk in Canberra te blijven. Het staat namelijk bekend, ook bij de Aussies, als erg saai. Het parlement is hier genesteld, er wonen teveel politici, het gemiddeld intellectueel niveau is het hoogste van Australië, en dat maakt het blijkbaar saai. We hadden voor de dag na aankomst de reparatie van de airbox gepland bij de garage. Op deze dag hadden we wat sightseeing gepland van bezienswaardigheden die allemaal gratis zijn. De gratis buslijn die ons er langs zou brengen vanaf het parlementsgebouw hebben we echter nooit gevonden. Bij terugkomst bij de garage bleek dat ze het reservoir van de koelvloeistof niet op voorraad hadden en het uit Sydney over moest komen. Eigenwijs als we zijn wilden we daar niet op wachten. Twee componenten lijm moest de uitkomst bieden. Een korte inspectie onder de motorkap na een kort stukje rijden toonde echter het hetzelfde sissende beeld van eerder. Terug naar de camping, die ondertussen volgeboekt bleek te zijn. Erg jammer, want van alle campings in Canberra was deze het minst slecht. 8 km verder staduitwaards kwamen we bij een absoluut sfeerloze camping, wat het verblijf voor de komende vijf dagen bleek te worden. Met een zwembad en kangoeroes op en naast de camping bleek het verblijf toch wat minder onaangenaam als aanvankelijk gedacht. Een van deze dagen besloten we een bergwandeling te maken, de rock walk. Elis had zich bij eerdere wandelingen al bewezen als een goede klimster, die het leuk vindt om van stenen af te springen, dus dat moest goed komen. Lies met onze jongeman in de buik en ik met Linne op mijn buik. Het bleek een erg mooie klim te zijn. Onderweg kwamen we twee reddingsteams tegen die aan het oefenen waren met lotus patiënten (geschminkte nep patiënten). Mocht onze jongeman het nu bedenken te komen, dan was hulp direct in de buurt. Zij vroegen zich af of we voor de lol in de hitte de berg op klommen. Ja dus. Bovenaan werden we getrakteerd op een prachtig rotsachtig uitzicht, en daarnaast duizenden zeer irritante vliegen. Ook kwamen we bovenaan Tim met zijn zoontje Sam van 8 jaar tegen, twee Canberrians, die drie dagen aan het hiken waren. Zij waren nogal verbaasd ons daar bovenop de berg te treffen, vanwege hoogzwanger en een dappere kleine klimster. We werden spontaan uitgenodigd om de volgende dag bij hun thuis te komen eten. Dat sloegen we natuurlijk niet af. Met een gerepareerde auto hebben we hen, zijn vrouw Kelly en jongere zoon Dylan de volgende dag opgezocht. De salade en de BBQ worsten smaakten heerlijk, evenals het zelfgebrouwen bier.
De volgende dag, een week later, konden we toch onze reis voortzetten. We hadden besloten, vanwege het tijdverlies, nu direct naar de Great Ocean Road te rijden in plaats van de omweg via de oostkust te nemen. Het zou twee dagen rijden zijn naar Torquay, het oostelijke begin van de Great Ocean Road. Met temperaturen van 40 tot 45 graden hield onze auto het nu goed. De tweede dag echter werd de hitte teveel voor een van onze caravanbanden, welke het begaf. Daar stonden we weer in de zinderende hitte omgeven door (zand)vliegen. De NRMA liet deze keer wat langer op zich wachten, maar uiteindelijk konden we onze tocht voortzetten. Niet veel later ging het regenen en daalde de temperatuur plots naar 21 graden. Dat was genieten. In Torquay aangekomen bleef het echter matig weer met temperaturen net onder de 20 graden en lichte regen. Vandaag werd dan ook een boodschappenochtend met een middagje met z'n allen slapen in 'het grote bed'. Morgen (ondertussen twee dagen geleden, maar nu hebben we pas weer internet) beginnen we de Great Ocean Road en wordt het gelukkig weer warm.
-
24 December 2013 - 10:14
Maritha:
nou de auto heeft kuren, maar een berg oprijden met caravan zal ook wel de nodige energie kosten leuke foto,s -
24 December 2013 - 10:30
Sjoukje:
Wat een pech daar in aussi, zo te horen rijden wij tegen de tijd dat wij aankomen met een nieuwe auto. aan onderdelen...hi, hi.. -
24 December 2013 - 11:10
Ans Van Den Hurk:
Leuk jullie verslagen te lezen! Is er al een kerstboom(pje) in de caravan?
Fijne feestdagen!
Liefs, Ans -
24 December 2013 - 11:21
J Huisman:
een geweldige belevenis leuke foto,s gemaakt
Het zal tegen vallen voor jullie dochters als er weer gewerkt moet worden. -
24 December 2013 - 17:54
Margriete:
Leuk hoor die foto's! Wat wordt Linne ineens groot. Het zijn al echt twee meisjes zo samen. Wel veel autopech en vliegen. Vraag me af wat beter is, die hitte of de 20 graden.
Liefs, Margriete -
28 December 2013 - 11:37
Ria Panneman:
Erg leuk die verhalen te lezen en geweldig wat jullie allemaal doen , zelfs met buik! Dat jullie geen watjes zijn , dat heb je intussen al lang bewezen! Hele gezellige dagen en een gezond 2014! Hoe lang nog dat buikje? Groetjes Ria
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
